Σκεφτείτε το Roland Garros και το πρώτο όνομα που θα μας έρθει στο μυαλό θα είναι ο Rafael Nadal. Ο Βασιλιάς του Κλέι φύλαγε το έδαφός του σαν Ισπανός ματαδόρος, κατακτώντας κάθε μάχη στο κόκκινο χώμα, αποκλείοντας μία μόνο ήττα από τον Ρόμπιν Σόντερλινγκ το 2009. Με ένα εκπληκτικό ρεκόρ 58-1 στο Γαλλικό Όπεν, δεν είναι περίεργο γιατί θεωρείται ως ο μεγαλύτερος παίκτης γήινου γηπέδου που χάρισε ποτέ το Roland Garros.
Όχι μόνο για τον Ράφα, αλλά τα αργά γήπεδα του French Open ήταν επιτυχημένα και για αρκετούς συναδέλφους Ισπανούς. Σε αυτήν την ανάρτηση, ας ρίξουμε μια ματιά στους πρωταθλητές Ισπανίας στο Roland Garros (Open Era μόνο), εκτός από τον σπουδαίο Rafael Nadal.
Andres Gimeno (1972)
Σε ηλικία 34 και 10 μηνών, ο Andres Gimeno νίκησε τον Patrick Proisy (Γαλλία) με 4-6, 6-3, 6 -1, 6-1 για να κερδίσει το French Open. Αυτό είναι το μόνο του γκραν σλαμ και παραμένει ο γηραιότερος άνδρας παίκτης που κέρδισε τον τίτλο του Ρολάν Γκαρός. Το 1969, ο θρυλικός Rod Laver τον νίκησε με 6-3, 6-4, 7-5 στον τελικό του Australian Open.
Arantxa Sanchez Vicario (1989, 1994, 1998)
Η Arantxa Sanchez είναι το γυναικείο ισοδύναμο του Rafael Nadal στο ισπανικό τένις. Προερχόμενη από οικογένεια τενιστών, κατέκτησε το Roland Garros το 1989, το 1994 και το 1998. Το 1989, η Arantxa, παρατσούκλι ως Barcelona Bumblebee για τις δεξιότητες ανάκτησης και το ακατάσχετο πνεύμα της, έγινε η νεότερη γυναικεία σινγκλ παίκτρια (ήταν 17 ετών) που κέρδισε το Γαλλικός τίτλος Open. Αυτό το ρεκόρ δεν κράτησε πολύ και έσπασε από τη Monica Seles (16 ετών) το 1990.
Sergi Bruguera (1993, 1994)
Ένας φανταστικός παίκτης στο χωμάτινο γήπεδο, ο Sergi Brugurea κέρδισε συνεχόμενους τίτλους στο Roland Garros το 1993 και το 1994. Η ελπίδα του για έναν τρίτο τίτλο στο French Open το 1997 συντρίφτηκε από τον Gustavo Kuerten, ο οποίος κέρδισε τον τελικό 6-3, 6-4, 6-2. Η Μπρουγουέρα κέρδισε επίσης το ασημένιο μετάλλιο στο τένις ανδρών για την Ισπανία στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996.
Carlos Moya (1998)
Ένας άλλος θρύλος χωμάτινων γηπέδων από την Ισπανία που έχει σφραγίσει το σημάδι του στο Roland Garros είναι ο Carlos Moya. Το 1998, νίκησε τον Ισπανό Alex Corretja με 6-3, 7-5, 6-3 για να σηκώσει το πολυπόθητο French Open. Wasταν μέρος της ομάδας που κέρδισε το Κύπελλο Ντέιβις της Ισπανίας το 2004. Σε μια καριέρα που είχε τραυματισμούς, ο Μόγια μας χάρισε θεαματικούς αγώνες και στιγμές που πρέπει να λατρέψουμε. Έχει επίσης καθοδηγήσει πολλούς Ισπανούς τενίστες, συμπεριλαμβανομένου του Ραφαέλ Ναδάλ.
Albert Costa (2002)
Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 2002, ένας άλλος Ισπανός χωμάτινος κέρδισε τον τίτλο του Roland Garros στο σινγκλ ανδρών. Αυτή τη φορά ήταν ο Albert Costa, που θεωρούνταν ευρέως ως αουτσάιντερ σε μεγάλα τουρνουά. Ακριβώς όπως ο τελικός του 1998, το 2002 Open France ήταν επίσης μάρτυρας της μάχης μεταξύ δύο Ισπανών, του Costa και του Juan Carlos Ferrero. Ο Κόστα ξεπέρασε έναν τραυματία Φερέρο με 6-1, 6-0, 4-6, 6-3. Οι άλλες σημαντικές νίκες του περιλαμβάνουν τον τίτλο του Κυπέλλου Ντέιβις του 2000 και το χάλκινο μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων του Σίδνεϊ σε διπλά για την Ισπανία.
Χουάν Κάρλος Φερέρο (2003)
Καθ 'όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Χουάν Κάρλος Φερέρο είχε υποστεί πολλούς τραυματισμούς. Στο Γαλλικό Όπεν του 2002, παρά τον τραυματισμό του στο πόδι, έφτασε στους τελικούς, αλλά έχασε τον αγώνα από τον Ισπανό Άλμπερτ Κόστα. Τον επόμενο χρόνο, ο τροχός της τύχης πήρε μια πλήρη στροφή. Για άλλη μια φορά ο Ferrero έκλεισε μια θέση στον τελικό του Roland Garros, αυτή τη φορά απέναντι στον σχετικά άγνωστο Martin Verkerk και νικώντας τον με 6-1, 6-3, 6-2. Το 2003 ήταν μια χρυσή χρονιά για τον Ferrero, με αυτόν να κερδίζει το French Open, να είναι φιναλίστ του US Open και να κερδίζει το βραβείο Ισπανός αθλητής της χρονιάς.
