Αυτή η δεκαετία έδωσε στους λάτρεις του τένις πολυάριθμους αγώνες που θα θυμούνται για τα επόμενα χρόνια, οι περισσότεροι από τους οποίους έπαιξαν μεταξύ του Ρότζερ Φέντερερ και του Ραφαέλ Ναδάλ. Η επιλογή μόνο ενός αγαπημένου είναι μια επίπονη εργασία. Οι τελικοί του Wimbledon το 2007, το 2008 και το 2009, τα ημιτελικά του Australian Open και οι τελικοί φέτος, οι τελικοί του US Open 2005 μεταξύ του Federer και του Andre Agassi… η λίστα είναι ατελείωτη.
5 κανόνες του τένις
Ωστόσο, υπάρχει ένα ματς σχεδόν δεκαετίας που είναι ακόμα νωπό στη μνήμη μου. Τα προημιτελικά του US Open 2001 μεταξύ του Πιτ Σάμπρας και του Αγκάσι παραμένουν τα προσωπικά μου αγαπημένα.
Ο Σάμπρας και ο Αγκάσι δεν ήταν πλέον στο αποκορύφωμά τους, αλλά ο ανταγωνισμός τους ήταν ήδη η φαντασίωση των θρύλων. Στα 31 τους χρόνια, ήταν οι παλαιότεροι παίκτες που έμειναν στην κλήρωση και έπαιζαν κάτω από το αγαπημένο τους γήπεδο στην ατμόσφαιρα του σπιτιού με 20.000 θορυβώδεις, τρελούς οπαδούς του τένις να τους επευφημούν.
Ο τρόπος παιχνιδιού τους ήταν τόσο διαφορετικός όσο η κιμωλία και το τυρί. Ο Σάμπρας ο επιτιθέμενος, πλησιάζοντας το δίχτυ με ελαφρύτερη ταχύτητα, πάντα πρόσεχε για να τελειώσει γρήγορα το σημείο, ενώ ο Αγκάσι ο βασικός έχοντας ελαφριά αντανακλαστικά, βασισμένος στο να κουράσει τον αντίπαλο κάνοντάς τον να τρέχει από τη μία πλευρά στην άλλη.
Ο Σάμπρας, ο χαλαρός, χαλαρός, μοιάζει σαν να πέφτει στο έδαφος την επόμενη στιγμή, σκουπίζοντας σιγά σιγά τον ιδρώτα από το μέτωπό του, ενώ ο Αγκάσι ρέει με ενέργεια, στάζει ιδρώτας και βηματίζει γρήγορα στο γήπεδο.
Sampras με αναμφισβήτητα την καλύτερη εξυπηρέτηση όλων των εποχών που φαίνεται ήρεμη στα λευκά. Ο Agassi με αναμφισβήτητα τις καλύτερες αποδόσεις σερβίς επιβάλλοντας τον εαυτό του στα μαύρα.
Τα φώτα της Νέας Υόρκης συμπλήρωσαν την πολυσύχναστη ατμόσφαιρα, η θεατρική σκηνή και η ακουστική του γηπέδου Arthur Ashe πρόσθεσαν το μεγαλείο, η εν λόγω επιφάνεια ήταν δίκαιη και για τους δύο πρωταθλητές - τον Sampras λίγο περισσότερο από τον Agassi - και οι ίδιοι οι παίκτες παρείχαν ένα θέαμα για τις ηλικίες.
Και οι δύο παίκτες έδειξαν το καλύτερο στον άλλο. Το σερβίς του Σάμπρα χτυπούσε το «Τ» δημιουργώντας μια εκκωφαντική ηχώ καθώς η μπάλα χτύπησε στα διαφημιστικά ταμπλό ενώ οι επιστροφές του Αγκάσι χτυπήθηκαν ακριβώς από τη βασική γραμμή που κατευθύνονταν στα πόδια του Σάμπρα, βγάζοντας τα περισσότερα βολέ που κόβουν την ανάσα από τον Πιτ.
Suchταν τέτοια η πίεση που ο Agassi ανάγκαζε τον Pete να χτυπήσει τα πιο απίστευτα τρεξίματα, ενώ ο ίδιος αναγκάζονταν να εισβάλει στο δίχτυ.
Ο Αγκάσι σπάνια διέπραττε τυχόν αναγκαστικά λάθη κατά τη διάρκεια των σετ, ενώ ο Σάμπρας ξεπερνούσε τα παιχνίδια υπηρεσίας του. Και όταν συμβεί αυτό, τα ρουτίνα παιχνίδια δεν καταφέρνουν να χωρίσουν τους δύο Αμερικανούς παρά το γεγονός ότι είναι ανταγωνιστικά.
Κάθε ένα από τα τέσσερα σετ πήγε την απόσταση και μόνο τα τάι μπρέικ μπορούσαν να χωρίσουν τους δύο παίκτες. Ο Αγάσι, εκπληκτικά, διέπραξε περισσότερα λάθη κατά τη διάρκεια των τεσσάρων τάι μπρέικ από ό, τι σε ολόκληρα 48 παιχνίδια μαζί. Πριν από το τέταρτο σετ, το πλήθος έδωσε χειροκροτήματα στους δύο παίκτες εκτιμώντας την ποιότητα του παιχνιδιού.
Μόλις τελείωσε ο αγώνας, ο John McEnroe έμεινε όρθιος στο πλαίσιο σχολίων για περισσότερα από 10 λεπτά, αδυνατώντας να χωνέψει αυτό που μόλις είδε. Οι οπαδοί ήταν λίγο απογοητευμένοι και λίγο άπληστοι, που ο αγώνας δεν τελείωσε σε πέντε.
Χρόνια αργότερα, είδα την επανάληψη του αγώνα στο home theater μου, ένιωθα τις ίδιες πεταλούδες στο στομάχι μου όπως και πριν από δέκα χρόνια.
